Around 2:30 in the afternoon I crossed the Indian border into Nepal after leaving the city of Gorakhpur under a bright glowing full moon at 4am that morning and cycling up the NH29 to the border town of Bhairahawa. The land around the NH29 is a very flat plain where rice paddies and fields full of grains are grown, and as you near the border to Nepal the beginning of the biggest mountain range in the world slowly comes into view, which can be very daunting when arriving alone by bike with the intention of riding through them into the heart of the country. Seeing their outline through the hazy countryside air ran chills up my spine despite it being a 40 degree day. Seeing what lay ahead of me, knowing the work I had to do to rock it all the way to Kathmandu and realizing the uncertainty of the future made my heart beat with adrenalin and I couldn’t wait to explore this new country.

Crossing through the Indian side of the border can be confusing if you miss the tiny unmarked office on the side of the crowded, noisy, dusty, street, where you need to wait 10 minutes for a slow moving, potbellied, moustached Indian man to put an exit stamp in your passport before the armed guards will let you cross through. If you are crossing by car or bus you can expect to wait for hours in a traffic jam. I was happy to be able to roll quickly through on my bike weaving around big trucks and cars that have to share two lanes for all traffic going both ways. Crossing into the Nepalese side you have to find the immigration booth and buy your visa unless you already arranged one beforehand at a Nepalese embassy. The visa costs 40USD for one month and can be extended up to 3 months at immigration offices in Pokhara and Kathmandu. Unlike most immigration officers (especially the Brits) the man stamping my visa was friendly and smiling. He showed his concern as to whether I had eaten anything for lunch, if I wanted a tea or coffee, and if I had anywhere to stay that night. I declined on his hospitable lunch offer and told him I will just cycle until I get tired then hopefully find a good spot to sleep in the next big town. I decided to continue riding another 25-30km to the town of Butwal finishing the day off with 125km cycled. As I rolled down the highway I noticed people to be more cheerful then in India and there seemed to be a lot less garbage littering the ground and roads.

A tractor came riding up behind me with 3 guys about 17-22 years old riding in it wearing rock T’s and ripped jeans. As they rode past me I grabbed on to the back of the tractor with one hand and let them pull me along at 35km/hr. When they saw me they began to laugh and cheer me on as they took me riding for about 15km before they had to turn off in another direction. After that discovery, whenever I was lucky enough to have a tractor pass me going up those steep, narrow, mountain roads I held on dangerously for a well deserved break for a few km. Nobody ever seemed to mind or be worried about my safety. I liked this country.

Butwal lies at the very base of the Himalayas and at the north end of the city the road to Pokhara already begins ascending on a 10-15% elevation which doesn’t let up for at least 20km. The town has everything available that you need before you start cycling into the mountains and there are atm machines, internet cafes, and a bunch of cheep hotels to choose from. I rolled into town about 5pm exhausted, hot, and smelling like I just cycled 120km in 40 degree heat 3 days in a row, which is a very distinct and difficult smell to attain. I found a hotel charging 700 rupees a night (about 10 dollars) which was not cheap for Nepal and 5 dollars over my daily budget but it was a chilled out place with big clean rooms and a balcony over looking the city centre with a view of the mountains, and I was too tired to be bothered looking around town for the best prices, I was starting to feel ill and was content to just be able to eat, shower, and rest my exhausted body for the night before tackling the 200km north to Pokhara. Across the road from my hotel I sat on the side of the street people watching in this new country and eating 50cent plates of veg fried noodles from a street vendor I made friends with, then I went to my room and passed out for the night.

The next day began at 4am, I had to make a lot of noise in the hotel because the doors were locked and I had to wake someone up to let me out. It was still pitch dark when I began riding out of town, then the mountains began! The road was quite rough with lots of loose stones and potholes and steadily the elevation brought me into the misty clouds that began raining on me as the thunder boomed and echoed off the mountains and through the valleys. As the sun came up within half an hour of cycling I was completely soaked, after all it was now the rainy season, but despite the rain the temperature was still in the mid 30’s and dehydration still a big safety issue.

Between Butwal and Pokhara there are no big towns just small villages and remote landscapes. Lush tropical vegetation grows everywhere in the hills and valleys, huge groups of monkeys can be heard in the treetops and many ran in front of me as I was cycling bye. Every 500 meters or less you will pass a waterfall, some with deep swimming holes and some clean enough to drink. I filled my water bottle many times beside the road from fresh water flowing from the mountain side. The hills and valleys there are extremely clean compared to India and other neighbouring countries, not much trash can be found by roadsides or in rivers and the land is fresh and green, you almost expect to see elves and ferries jumping from treetops and running through the grassy hills. Although at lower elevations the temperature was in the mid 30’s the mountain tops are still bright white with snow and glaciers making a beautiful contrast against the lush green hills below.

I stopped in little villages where the folks were usually friendly and smiling and buy food and water. Prices in Nepal are a little more expensive then India but generally there are less people trying to rip you off as well so I guess it works out even. In the small villages I would typically pay around 200-300 rupee ($2.50 – 4) for simple but usually clean-ish lodging with a private bathroom. The roads in Nepal are small one lane roads twisting and turning along steep mountain cliffs but there is not much traffic except for on the road between Pokhara and Kathmandu so it is not extremely dangerous and when you stop for a break you might even have some peace and quiet to help you chill out, listen to the nature and waterfalls, and take in the beautiful mountain landscape around you. If you want to sleep outside somewhere there are many places possible for setting up a tent or hanging your hammock.

On my 4th day of cycling in Nepal, sick as a dog with a high fever and flue like symptoms (bad idea to be cycling at that point, don’t try it unless you have to) I arrived in Pokhara, a very touristy city but still very chilled out and a lot less busy, smoggy, and noisy then Kathmandu so it’s not a bad place to spend 4 or 5 days and use it as a base for doing some trekking into the nearby Annapurna mountains and conservation area. Pokhara is also next to Phewa lake where you can go for a swim, kayak or canoe, hike, or just chill out in one of the many cafes and bars along the shore.

Cycling the 350km road from Pokhara to Kathmandu is a tough stretch not for the weak at heart. It’s the busiest road in the country so it’s full of smoke pumping trucks and crazy car drivers so you need to be a little more cautious. Not only that, it’s also a pretty tough ride full of steep mountains to cycle over which along with the summer heat can drain your energy and fluids very quickly so be prepared and bring lots of high energy foods like peanut butter and cans of beans! The one thing that really caught my eye on that road and most roads in Nepal were the thousands of marijuana plants growing all over the place. I saw 10 foot tall dope plants growing on peoples front lawns and even bigger ones along the side of the road. Sometime I was cycling down the road with pot plants sticking out of my handlebars, smoking and eating mouthfuls of skunky Himalayan kush. I saw police raids on farms where cops where pulling up hundreds of marijuana plants and burning them or putting them in trucks but I didn’t see the point of it since there is no way they could possibly get rid of them all. It is hopeless for the cops to ever think they could win that battle, prohibition of marijuana is just ignorant for any government to impose, it doesn’t work and only serves to create more crimes and to put innocent people behind bars. Unlike tobacco, alcohol and pharmaceutical drugs which kill hundreds of thousands of people each year, marijuana is responsible for 0 deaths world wide in all of history.

The last 50km to Kathmandu is where the elevation gets completely insane, it’s a real pants-shitter. The road is at least at 20% elevation and is unrelenting until you get to the top of the mountain and start riding down into the Kathmandu valley. Even the trucks climbing it can only go about 5-10km/hr. Everyone I talked to told me not to try to cycle it and to just hitch a ride on a truck or get a bus (which only costs a couple dollars) but these were people that would probably also tell me that I couldn’t cycle from Holland to Nepal, so I chose pain over pleasure and I burned all my remaining energy (which was not much) and rocked through the clouds to the top and then down into the valley to smoggy Kathmandu where my eyes were burning red from all the air pollution. Kathmandu isn’t really a place you want to spend more then a few days, if that. It’s quite polluted, noisy and crowded, with lots of shopkeepers trying to haggle you for money, and tourists with expensive trekking boots and lonely planet guide books wondering around the maze of streets looking lost and dumbfounded.

I wanted to continue cycling into Tibet and China but around the same time I arrived in Nepal the Chinese government had closed the border for people crossing by land from Nepal to Tibet because of tensions there between the two countries. The only way to get through legally was to fly, I had no choice, and I was pissed off. With cycling interrupted, I decided to take a break for a while, save some more cash, and then try to somehow get back to where I left off and keep on rolling. Oh no the journey ain’t over yet! After some more of Asia there will still be North America to conquer, and maybe even South America….. After a little much needed rest and relaxation I will be rolling again soon, and hopefully Maarten as well.

shaun

My last weeks in India were chilly +40 degrees C days that made it hard to do anything else but try to cool off and eat mountains of 25cent watermelons, so I wasn’t so sad to be leaving. Through Uttar Pradesh the cycling was energy draining because of the extreme heat but the landscape was quite flat so I was still able to cycle over 100km each day. Since cycling in the 40 degree afternoons was near suicidal, I would get outta bed at 3am each morning and be rolling on my bike before 4am so I could finish my +100km days before 12pm. I was looking forward to arriving in the mountains of Nepal where I imagined the air to be more fresh and cool. I’m glad I went to India and I’m glad I discovered the country by bicycle, but if you asked me if my experience was a good or bad one I would find your question difficult to answer. India can really be a mind boggling place that can take you several lifetimes to truly learn about and understand. It is such a big and diverse country that it’s impossible to generalize. Most of my experiences there were good and I thank God for, and for having given me the ability to travel and see first hand what the world is really like and meet all the good people that I have met, but also more then once in India I did experience or witness some unpleasantries which are commonly found in most countries throughout the world such as racial prejudice, sexual and verbal harassment of women, common lack of courtesy, and disregard from the environment, which although I want to I find it hard to forget about. But these are just small aspects of the great world we live in, it is caused by us and so can be changed by us.

Would I ever want to go back to India? I’m really not sure. With a population of over 1.2 billion, India is a country that is having very hard time coping with and adjusting to a massive population and continued population growth. It is estimated that India’s population will surpass China’s in the next 20 years or less, moving from the second to the first most populated country in the world, and doesn’t yet have the infrastructure or power generation to deal with the demands, and so is steadily destroying the environment and helping to create a larger gap between the rich and poor. I felt that by traveling there I wasn’t really alleviating the problems but only making them worse. In a country with very poor waste management it is much more difficult to be “Eco-friendly”. Sometimes I carried plastic and other trash from my lunch for over 100’km before I found a trash can to put it in (forget about recycling it)  only to later watch someone come and empty the can into a nearby riverbank or ditch.

If I think about India and I imagine it to be a model for the direction the whole world is heading it doesn’t look good for our future. One of the major problems in India that can have implications for the rest of the world is water scarcity. Right now millions of Indians lack access to clean drinking water, and the situation is only getting worse. In a list of 122 countries rated on the quality of potable drinking water, India ranked a lowly 120. According to estimates by the world bank, in India, diarrhea from contaminated water alone causes more than 1,600 deaths daily— that’s the same as if eight 200-person commercial aircrafts crashed to the ground every single day! India’s demand for water is growing at an alarming rate as the population grows. Their growing economy and growing demand for food stretch India’s supply of water even thinner. Climate change could reduce the supply of water coming from rainfall and glaciers feeding India’s many rivers are shrinking fast. As demand for water for farming outweighs supply more and more each year, India may face more problems of food shortages as well.

But India’s water crisis is mostly a man-made problem. India’s climate is not particularly dry, they have a long monsoon season and have a lot of rivers and groundwater. Extremely inhumane management, unclear laws, government corruption, privatization, and industrial and human waste have caused most of the problems and made what water is available practically useless due to the huge quantity of pollution. Because people have caused most of this crisis, by changing their actions and the way they think about water resources, they have the power to prevent water scarcity, and this means there is still hope. They must begin to make positive changes, start conserving water, stand against privatization, boycott bottled water, begin to harvest more rainwater, treat human, agricultural, and industrial waste, stop building dams and regulate how much water can be drawn out of the ground. This will be a big step towards a brighter future.

As for traveling India by bike, I think it’s good to experience once in your life…but only once. It is crazy. Traffic there is incredibly noisy and insane. Everyone is constantly honking their horns and the eardrums of a cyclist can easily explode into a bloody mess. Big trucks and buses regularly puff hot, black smoke in your eyes and down you lungs, and everyday you look death in the face as a big truck comes thundering towards you and oncoming traffic while passing other cars and trucks on blind corners. That’s normal. There really aren’t many traffic rules other then “all empty spaces must be filled” “always be blaring your horn” and “the biggest vehicle wins”, so cyclists always loose the battle. Although the constant realization of your own mortality can be a good thing, riding a bike in India can make you wonder if cycling really is all that healthy, but then you remember that if everyone was cycling you wouldn’t have the noise, the traffic, and the hot black smoke in your face.

But there were also days when cows and monkeys were the only traffic to dodge on quiet roads through the shining country side or along an endless, deserted white sandy beach, under shady palms, the warm wind on your back smelling sweet with the sent of flowers and fruit trees, rolling through curious, welcoming villages with children running alongside you smiling and waving. Moments when time stops as you catch the eyes of a kind stranger and you share an understanding. Map-less and guidebook-less in the hands of fate, not knowing exactly where the road will take you and who you will meet each day. These moments are when you remember what life is all about and why your doing what your doing. Adventure and freedom fills your soul as you sit and drink the refreshing juice from a coconut, listening and watching the strange world around you.

shaun

Deciding which direction to cycle through India, something was drawing me towards Kanyakumari and for some reason I felt I should go there and check it out, so after cycling about 1200km of the south west coast through Goa, karnataka, and Kerela(my favorite part of India) Kat, Bea aka the Blue Woonicorn, Dervla and I arrived in Tamil Nadu and Kanyakumari. Not a lot of people end up traveling there because it is a little bit out of the way being so far south…actually it is the most south point of India, the end of the sub-continent.

Kanyakumari is  small town in the state of Tamil Nadu. One reason I was drawn there was for the sea. It is the point of meeting for 3 bodies of water… the Arabian Sea, the Sea of Bengal, and the Indian Ocean, and I felt the need to be in the water of 3 seas at once. Unfortunately some of the magic of the place was lost for me since, like most places in the country, there were no trash cans to be found so there was a lot of garbage around the town and sea shore, mostly plastic waste, and of course I even saw people throwing their plastic bottles into the sea. Also, with the hordes of Indian tourists it was hard to find a spot for some peace and quiet, although eventually we found a good spot to chill. The visitors are  mostly from Kerela, who come to see the beautiful sun rise and sunsets (in April you can watch the sun set and moon rise at the same time), visit the  Kumari Amman temple dedicated to Parvati the virgin goddess and wife of Shiva. Also attracting people is the Vivkananda Rock Memorial   built in 1970, which is the statue of Tamil saint-poet Thiruvalluvar, who is the author of Thirukkural, a poem consisting of 133 chapters! In honor of this his statue was built 133 feet tall and is one of the largest memorials in Asia.

The town was a nice place to hang out for a day or two and the air was very refreshing compared to the humid air of most of the south west coast. the wind in Kanyakumari is always blowing strong and kept cool from the seas. This changed as soon the road headed north through the center of Tamil Nadu. The first 20-30km’s we were cycling through huge wind farms, bigger then I’ve seen in any other country, so the ride was pleasant because there was still a refreshing wind coming from over the top of the end of the Western Ghats mountain range, but soon after that the cool winds were gone and we were left cycling through a dry, dusty, hot landscape where the temperatures reached into the 40’s soon after 10am drying the sweat from your skin as soon as it comes out of your pores. One day we cycled over 100km in 43 degrees and were very lucky not to suffer from heat stroke and exhaustion.

If you are planning to hit India with your bike, I do recommend visiting the south. The food eaten with your hands off banana leaves  is cheap and amazing, the long deserted beaches or crowded touristy beaches are found everywhere, and the people in the south seem to go at a bit more slower pace, in my opinion they are more laid-back, friendly, and hospitable then in other parts of India.

Now, up north in the state of Uttar Pradesh, Nepal looms overhead and the journey continues further on down the road.

Shaun

India is full of bikes, almost everywhere you go you will probably find people riding bikes. But these bikes are all single speed, cheap, old bikes usually made in China. So if you have a bike with gears it can be very hard to get any of the spare parts you are looking for, except in major cities where you might be able to find a good bike shop. It is best to be prepared and bring all your own parts with you.

I have a lot of spare parts with me, but still unexpected things will always happen and parts can get damaged or broken. Then you must use your ingenuity to solve the problem. This happened to me on my first day cycling in India….the quick release bolt holding on my rear wheel had snapped off at the end and the nut holding it in place was gone. Not cool!

I was not feeling to good this day, I had not much sleep for a while and I was sick with the flu so I really didn’t need any more problems and I sure didn’t feel like roaming around a city looking for bike shops, but I had no choice. I got a cab to take me to a bike shop, then another and another but nobody there had seen quick release hubs before and told me I wont find any in India. Dam! I picked my tired aching brain for a solution…. I went to find a welder and asked if he could somehow weld a threaded piece of metal to the end of the busted bolt….he said maybe if I find him the material… ok, good enough answer for me. I then went around the city to a few different dirty old hardware shops and eventually found a small bolt that looked like it was the right size and had the right thread, I brought it  back to the welder dude who cut the top off it and welded it to the end of the quick release bolt and charged me 50 rupee. I went back to my bike and tried to fit the bolt through the hub but it was a bit too thick and need to be grinded down. Lucky enough there was group of about 15 Indian dude standing around watching (big surprise) and some of them were cool enough to help me out. I jumped on the back one one guys motor bike with the wheel and bolt in one hand and we went flying around the streets to a friend of his with a grinder and he fixed the bolt up for me free of charge. Alright….time for the next problem….I forgot to find a nut to replace the one that broke off the end and I had nothing to fasten the bolt on with, and by this time it was afternoon and hot as hell, I hadn’t eaten all day and I felt like shit so I wasn’t looking forward to going back through the city to just to find a nut. Fun times! But the bunch of dudes standing around watching me fix up the bikes where really cool and it didn’t take long before one of them came with some old nuts and washers which, lucky enough, fit fine and I had the wheel fastened on tight and we were rolling in the blazing Indian sun.

So if something on your bike breaks in India and you don’t have the spare parts to fix it, with all the welders and ingenious mechanics around, you will probably be lucky enough to find help making some home-made custom parts to get you bye until you find a good bike shop.

shaun

Shaun

INDIA

After two weeks at last i managed to escape Dubai. The city really got on my nerves a bit. I found  relieve in hanging out with my old buddies from Tajikistan and excellent Paki food from places where the low paid workers go to have their lunch. I think that is the best Dubai has to offer for me.

Unfortunately India gave me a Visa for only 3 months.  I was counting on a 6 month one so I could take my time to see the country shanti shanti by bike. Due to this I had to change my plans a bit and definitely not by trying to squeeze it all in a smaller timeframe. I have contemplated different routes and options but finally settled for going down a bit and then straight up North to Nepal. It means I have to skip lots of places I initially planned to visit but having to rush in is something which is not compatible with how one goes about in India..

Shaun and I unfortunately had to split up. Due to a bureaucratic mess caused by the governments of the Emirates and Canada he was forced to go back to Canada again to sort out stuff.  If all is well he will get to India in the run of March. I myself flew to India already a month and a half ago. Unfortunately I have not been able to find a ship that could take me from Dubai to India. Apparently it has something to do with the Indian Customs not accepting travellers coming in on non-commercial ships (like a freighter or an old dhow for example) Anyway, I am here and happy!

Initially I planned to fly to Mumbai from where I would head down South. When I found out that flights to Goa would only be a fraction more expensive, I started to rethink my itinerary a bit. Flying to Goa means a very relaxed start; no traffic chaos and millions of Indians around me that make me go loco on my first day. So I decided to fly to Goa and that was quite an excellent decision indeed. The Airport of Goa is very small and close to the beaches. So after I arrived I quickly assembled my bike and after an hour I found myself cruising down the coastline with a very big smile.  Mass tourism is more in the North where beaches are littered with recliners and joints that puke out horrible obnoxious music all day long. The South has bits of tourism but caters to a different crowd. Mainly old people that just want to sit in a tranquil place and enjoy the sound of the sea. There’s still plenty of empty beaches to be found in Goa and so I had a magic first night out sleeping on the beach with no noise pollution. Guess I am also getting a bit older..

Cycling in Goa is great. Roads are excellent and there’s plenty of restaurants along the way where one can buy a yummie meal for just half a Euro. The only thing I have to learn over and over is to keep to the left! Especially after a break I automatically start cruising on the right lane and when I see cars heading my way.. “Idiot!!! You are driving on the wrong lane..!!!”.. Oh wait.. “Sorry!!!!”..  So that takes some time and I will probably make the same mistake a few more times the coming weeks.

Goa is very small and so it took me only two days to cross into the state of Karnataka. On my second night in India, still in Goa, I decided to make up a bit for all those months of near alcohol abstinence and invested many a Rupee in good ol’ cold beers.  Hence the morning after it took a while to get up and I wasn’t even sure whether I could make the engine run for a day of cycling. I almost decided to lay my weary body down in my sweet hammock when I felt a real bad urge to hit that road despite the fact that I was struggling with a hangover. So many weeks of longing to be on my bike gave me the power and will to make miles and miles. So around noon, conveniently the hottest time of the day, I took place on my dear and beloved Brooks saddle and kicked it off.

I calculated that my destination of the day, Gokarna, would be some 70km away. This turned out to be 100km but actually came down to 130km because I missed a signpost and so I made a bit of a detour. My initial plan was to stay in Gokarna for a day or two and then continue down South towards Trivandrum, up North to Chennai and finally a train till somewhere close to the Nepalese border. It was not meant to be like that. I really started to develop a big liking in Gokarna and more especially the nearby beach where I was staying (Om Beach). For some three weeks I have lived in a little hut on the beach and got quite addicted to my life of plain lazy doing nothing, swimming, reading many books and chit chatting around the campfire with fellow long term residents who became my family for a while. In the end I finally managed to drag myself out of paradise and move on to yet another little paradise called Hampi. Hampi is littered with ruins of the former Vijayanagar Kingdom and the most weird ass rock formations that really blow your mind away. Despite the fact that there are lots of backpackers around, it has managed to remain a rather quiet and laidback place with a genuine feel to it. Time is running out however and so I really need to be on the bike again  (some 5 weeks to cover 2000km to the Nepalese border) if I want to continue doing things the shanti shanti way. The idea was to make the last leg of the journey a solo-tour (well, I didn’t really have a choice of course..) but things have turned out different. I am currently waiting in Hampi for two German kids who came cycling all the way from Germany and are on their way to China where they plan to take the Trans Mongolia Express back to Europe. I met them in Gokarna some time ago and as we got along quite well I proposed them to cycle to Nepal together. I don’t mind at all to travel by myself but I certainly appreciate having some good company to share the highs and lows of the trip with.

“Happiness only real when shared” as Chris McCandless  had put it when he felt he was close to passing away (Into the Wild)

Will update regularly!

“Shopping is only just the beginning” aldus de slogan van de shoppingmall op de hoek. Ik zit alweer een week in het ultra decadente Dubai en na twee maanden Iran is het even flink omschakelen naar de realiteit van deze kunstmatige zeepbel in het Midden Oosten. Ik denk terug aan al onze avonturen in Iran en de vele lieve mensen die we daar hebben ontmoet…

Iran

Eindelijk naderen we Iran! We hebben hier zo lang naar uitgekeken. Zijn de mensen er echt zo gastvrij zoals we van iedereen horen? De autoriteiten echt zo gemeen en harteloos? Kunnen we echt niet naar een Perzische schone glimlachen zonder aangehouden te worden? Is het eten op straat echt waardeloos? We zijn zo nieuwsgierig en kunnen haast niet wachten om het allemaal zelf te ervaren.

Zo’n 30km van de grens met Iran ligt het stadje Dugubeyazit. Je voelt dat je dicht bij de grens zit; veel handel op straat, geldwisselaars en flarden Farsi. Door het huidige embargo is Iran niet aangesloten op het internationale banknetwerk en zodoende kan er geen geld opgenomen worden. Pin noch creditcard. We zijn dus genoodzaakt om van tevoren een flinke lading duiten in te slaan. Eerst een berg Turkse Lira’s opnemen en die vervolgens omwisselen naar Euro’s. Het is lastig in te schatten hoeveel je voor twee maanden nodig hebt. We hebben gehoord dat het er vrij goedkoop is maar hebben geen weet van de exacte prijzen en kunnen moeilijk een concrete berekening maken. Uiteindelijk kiezen we ervoor om het maar zo ruim mogelijk in te schatten. Het is immers beter om geld over te houden dan zonder komen te zitten. Ik voel me wel ietwat ongemakkelijk met zoveel geld op zak en hoop dat Iran echt zo veilig is als ik van menig reiziger heb mogen vernemen.

Met een zalig zonnetje rijden we langzaam Dugubeyazit uit op weg naar de grens. We passeren Mount Ararat en voelen ons betoverd door haar schoonheid. Er is geen vuiltje aan de lucht en we hebben een perfect zicht op deze bijzondere berg die een zeer belangrijke rol speelt in de (plaatselijke) geschiedenis. Zo wordt de Ararat aanbeden door de Armeniërs die de berg wrang genoeg vanuit Yerevan in de verte zien liggen, wetende dat het zich op huidig Turks grondgebied bevindt. Natuurlijk moet daar op de top bovendien ook nog ergens een ouwe schuit onder de sneeuw bedolven liggen, achtergelaten door ene Noah die met z’n beestenboel door Jaweh werd gematst en ternauwernood aan de zondvloed kon ontsnappen. De enige beesten die wij daar zijn tegengekomen zijn de kongals; vervaarlijk ogende herdershonden van Koerdische komaf die ons langs de weg met gemeen geblaf toejuichen. Soms worden we even achterna gezeten maar ze lijken te lui te zijn om echt toe te happen. Gewoon lekker fietsertjes plagen, je moet toch wat als een schurftige herdershond.

Eindelijk komen we dan bij de grens aan! Overal Turkse vlaggen en leuzen zoals “hoe blij is hij die kan zeggen dat hij een Turk is”. De Turkse staat is nog relatief jong en vooral in het Oosten waar aardig wat minderheden wonen wordt er tijd noch moeite bespaard om de Turkse identiteit goed erin te peperen bij de locals. Het is dan ook een regio waar tot op de dag van vandaag lang slepende conflicten zich voortzetten en niet spoedig tot een einde lijken te komen. Zo was er tijdens ons kortstondig verblijf in Dugubeyazit ‘s nachts artillerievuur te horen afkomstig van de Ararat. PKK rebellen vs het Turkse leger zo bleek de volgende ochtend.

Het passeren van de Turkse douane was een kwestie van een paar minuutjes. Bij het naderen van de Iraanse zijde werd ons spoedig duidelijk wat ons te wachten stond.. Luid geschreeuw, dozen in de lucht over en weer, vrouwen die bezig zijn de haren weer te bedekken en natuurlijk grote portretten van de Ayatollah’s Khomenei en Khamenei die scherp toekijken of er echt geen haar meer te zien is. Chaos alom en wij worden in een kolkende massa naar voren gedreven waar we uiteindelijk bij een groot hek tot een halt komen. We kijken toe hoe militairen genieten van hun autoriteit en mondjesmaat mensen door het hek toelaten. Met onze fietsen passen we niet door de kleine doorgang en moeten we wachten tot het grote hek geopend wordt. Eenmaal aan de andere zijde worden we gesommeerd door een jonge soldaat om onmiddellijk mee te komen. We verwachten een klein kamertje waar we met een kalashnikov tegen het hoofd alle staatsvijandelijke informatie moeten opbiechten. Waar we terecht komen is echter erger dan dat. Een grote hal waar honderden reizigers in geïmproviseerde rijen geërgerd staan te wachten op iets wat nog lang niet lijkt te gaan komen. De soldaat begint te brullen en er ontstaat een gat in de massa. Wij worden met fiets en al naar voren geduwd en staan plots helemaal vooraan. De soldaat gaat er met onze paspoorten vandoor en komt een paar minuten later terug met de mededeling dat we daar moeten blijven staan. Na enige tijd beginnen de rijen te bewegen en zich te hervormen. We hebben geen idee wat we moeten doen en mensen om ons heen kijken ons ook met vragende blikken aan. Uiteindelijk worden we geholpen door een jongeman die onze paspoorten overneemt en uiteindelijk de dienstdoende douaniers zo lang lastig valt dat ze geërgerd een stempel zetten en wij uiteindelijk de grens over kunnen. Gegroet Iran!

Het is een bijzonder gevoel om dan eindelijk het land binnen te rollen waar we het zoveel over hebben gehad, met elkaar en andere reizigers onderweg. Opeens ligt er een nieuw land voor je met nieuwe avonturen en nieuwe verhalen die in je gaan zitten en onderdeel gaan uitmaken van wie je bent. We kunnen ons enthousiasme niet bedwingen en met een luide kreet rollen we de berg af om in het grensstadje onze eerste Iraanse maaltijd te nuttigen (later meer over hoe we over de Iraanse keuken denken). Met een volle maag fietsen we de Perzische horizon tegenmoet..

Onze eerste nacht brengen we door in Maku, zo’n 50km van de grens gelegen. Een fraai stadje, niet te klein en niet te groot, ideaal om geleidelijk aan met Iran kennis te maken. De plaatselijke bevolking bestaat grotendeels uit Azeri’s en spreekt dan ook overwegend Azerisch, zeer nauw verwant aan het Turks. Ietsje meer naar het noorden bevindt zich het land Azerbeidzjan maar wij bevinden ons in de provincie Azerbayzan-e. De Azeri’s vormen naar mijn weten de grootste minderheidsgroep in Iran (je hebt hier Koerden, Lori’s, Armeniërs, Turkmenen, Afghanen, Baluchi’s etc) en zijn behoorlijk vermogend door de geografische ligging aan twee landsgrenzen en de handelsactiviteiten die daaruit voortvloeien. We vinden een goedkoop hotelletje; de zogenaamde “mosafar khane” waar je voor een paar euro’s een soort van bed krijgt (het is eigenlijk meer een plank met een dik laken en vier ongelijke poten) en als je geluk hebt wordt je ‘s nachts niet opgegeten door de kakkerlakken.

De eerste dagen trappen we rustig richting Tabriz alwaar we ons eerste couchsurf adresje hebben. Onderweg genieten we ervan hoe Iran zich ontvouwt; de landschappen wisselen bergen af met weidse vergezichten, we maken hier en daar kennis met de ongelooflijke Iraanse gastvrijheid (hier meer over later) en het weer lijkt ons na vier maanden nog steeds niet in de steek te laten! Het is overdag plusminus 15c met een zonnetje, maar ‘s nachts moeten we ons dik inpakken want dan zakt de temperatuur tot het vriespunt.

Bij het binnenrijden van Tabriz heb ik m’n tweede en derde lekke band tijdens de trip. Eventjes eerder hadden we een lunch genoten in een veld met akelige doornstruikjes en is er het een en ander doorgeglipt. Met een kleine vertraging rijden we dan eindelijk de stad binnen en worden we als winnende wielrenners toegejuicht. Helaas is de euforie van korte duur want we kunnen onze couchsurf host niet bereiken en raken geheel verdwaald in deze toch wel behoorlijke stad. Het mooie van Iran is dat je je nooit zorgen hoeft te maken wanneer je verdwaald raakt. Zodra je ook maar een ogenblik even een verwarde blik tevoorschijn tovert komt er onmiddellijk iemand op je af om zich over je te ontfermen. Zo maakten we uiteindelijk kennis met een vriendelijke local die ook op de fiets was (zeer uitzonderlijk) en ons uiteindelijk na contact met onze host naar onze slaapplek heeft geloodst ver in de buitenwijken. We hadden aanvankelijk voor ogen om slechts twee nachtjes in Tabriz te verblijven maar na kennismaking met een aantal vriendelijke studenten die ons hadden uitgenodigd om bij hen een avondje te jammen, hebben we er nog maar vijf nachtjes aan vastgeplakt. Bijzonder interessant om meer te weten te komen over de belevingswereld van Iraanse studenten en hoezeer ze te lijden hebben onder het juk van de heersers (politieke zowel als geestelijke alhoewel deze in Iran natuurlijk hand in hand gaan).

In Tabriz dienen we een beslissing te maken wat betreft de verdere voortzetting van de reis. Gaan we door Kurdistan naar het zuiden of zetten we koers naar het oosten om via de kust van de Kaspische Zee uiteindelijk in Teheran te geraken. Persoonlijk ging mijn voorkeur uit naar Kurdistan maar gelet op de barre weersomstandigheden in die contreien zouden we er verstandiger aan doen om richting de Kaspische Zee te gaan. Een prima keuze zo zou later blijken en Kurdistan blijft daar nog wel even liggen voor een later bezoek.

De overgang naar de kuststreek is overweldigend. Enige dagen na ons vertrek uit Tabriz fietsen we uiteindelijk geleidelijk aan de bergen in en zien we zowaar hier en daar een klein bosje bomen. Sinds Oost-Turkije fietsen we vrijwel non-stop door woestijnachtige gebieden waar vrijwel geen boom te vinden is. Pal naast de snelweg loopt een kabbelend riviertje en we zien vele locals op een kluitje bij elkaar zitten, genietend van geïmproviseerde barbecues en vele theetjes. We komen vele plekjes tegen die er veel aantrekkelijker uitzien en verder van de smerige weg liggen maar waar geen kip te zien is. Rare jongens die Perzen. Of ben ik hier de rare jongen?!

We stijgen en stijgen en komen uiteindelijk bij een lange tunnel uit. Het landschap is iets groener dan eerder maar nog steeds is het een tamelijk dorre boel. Eenmaal de tunnel aan de andere kant uitgekomen lijkt het alsof we in een jungle zijn uitgekomen. Het is er groener dan groen, klammer dan klam en bijzonder mooie vergezichten met de Kaspische Zee aan de verre horizon. Het doet me sterk denken aan de omgeving van Batumi (Georgië) maar ook beelden van Laos schieten door m’n hoofd. We zijn blij eindelijk de gortdroge landschappen voor een tijdje achter ons te laten en als koningen rollen we bergje af door een dikke mistlaag het groene dal in…

De kust zelf is helaas niet zo fraai als de bergweg ernaar toe. Het strand ziet er vervuild en verwaarloosd uit. De zee, zo heb ik me laten vertellen, is er niet veel beter aan toe. Ze moet bijkomen van een aantal decennia aan giflozingen voornamelijk op rekest van de Soviet Unie. We fietsen over een drukke snelweg door dikke dieselwalmen en aan weerszijden kijken we uit op gedumpt afval. Zaten we echt slechts een paar uur eerder in dat groene paradijs? Tijdens onze trip ergeren we ons kapot aan de laksheid van mensen wat betreft het roekeloos dumpen van afval. Ik begrijp dat in veel landen de infrastructuur voor vuilverwerking verre van adequaat is en dat de overheid meer moeite moet doen op het gebied van verwerking en voorlichting. Echter, de burger mag ook wat meer initiatief en “goodwill” tonen. Fiets je door een prachtig natuurgebied, komt er een auto voor je rijden en kiepert zo een vuilniszak door het raam. Triest.

De avond nadert en we kijken om ons heen of we ergens een geschikt slaapplekje kunnen ontwaren. Plots komen we in een in chaotische mensenmenigte terecht. Het blijkt een speciale dag te zijn waarop de overledenen worden herdacht. We passeren een begraafplaats en zien uitgelaten families picknicken en kinderen spelen op de grafstenen van hun overleden familieleden. Ik vind het wel mooi om te zien hoe de mensen op deze manier contact blijven houden met hun dierbaren. We moeten echter snel verder want het begint echt donker te worden en ‘s nachts fietsen doen we toch liever niet. Eventjes verderop worden we staande gehouden door een man die zich voorstelt als de plaatselijke docent Engels en van zijn studenten heeft vernomen dat er twee fietsers zijn huis zullen passeren. Hij nodigt ons uit voor een warme maaltijd, hete douche en een zacht bed voor de nacht. Tsja, wie zijn wij om zo’n voorstel te weigeren?! Uitgeslapen en met een volle maag fietsen we de volgende ochtend weer verder. We hopen zo’n 160km weg te kunnen beuken. De wind is aan onze kant vandaag dus dat moet wel lukken. Ik vlieg vooruit en vind dat alles lekker gaat; zonnetje, wind mee, swingend muziekje op de achtergrond.. Totdat ik opmerk dat Shaun niet meer achter me fietst. In de verste verte niet. Ik besluit om maar even te stoppen en een pauze te nemen totdat Shaun weer back in the picture is. Het gebeurt wel vaker dat we elkaar even uit het zicht verliezen ivm een kleine reparatie of wanneer we voor de zoveelste keer weer eens staande worden gehouden voor een gesprek of foto. Na een kwartiertje komt er een auto naast me tot stilstand met Shaun op de achterbank. Hij is aangehouden door een vriendelijke snuiter die ons bijna smeekte om toch alsjeblieft minimaal een nachtje bij hem door te brengen. “We can dance, sing, hike in the mountains, eat delicious food and you will experience the real Iran!!!” en liet ons een boek zien met referenties van negentig eerdere reizigers die hij in de afgelopen drie jaar van de weg heeft weten te plukken. Ach, een rustdag kan niet zoveel kwaad na al onze dagen van knoeste arbeid. Onze gastheer Yasser nam ons mee naar z’n gemoedelijk huisje midden tussen de kiwi plantages en pas na drie nachten zaten we weer op de zadels.

De gastvrijheid in Iran is werkelijk ongelooflijk en hartverwarmend. Auto’s die naast je rijden om je een tas met mandarijnen te overhandigen (op een bepaald moment moest ik ze bijna weigeren omdat ik al een paar kilo aan fruit achterop had zitten) een volledig gesluierde vrouw die je een hand koekjes en bonbons overhandigt, en de vele uitnodigingen om bij mensen onderweg de nacht door te brengen. “Mister, i know what it’s like to be a stranger and it’s important to make a stranger feel at home and that he knows he has some good friends when he’s away from his loved ones”. Sommige mensen bij wie we verbleven kenden goed Engels en hebben het zo verwoord, en zij die het Engels niet machtig waren vertelden het ons met hun warme glimlach en fonkelende ogen. Af en toe wordt de gastvrijheid een beetje teveel van het goede. Alles willen ze voor je betalen omdat je hun gast bent. We hebben vaak bijna een gevecht moeten leveren om zelf te kunnen betalen. “Please Mister Maarten, you are making me feel ashamed.. here is your money, i pay”.

Het fietsen langs de kust is bijzonder aangenaam. We hebben vrijwel alle dagen wind mee, zacht zonnetje en het vuil langs de weg lijkt ietsje minder te worden (of we raken er gewoon aan gewend). Na enige dagen bereiken we Challus vanwaar we de beruchte bergweg naar Kharaj (30km ten westen van Teheran) willen nemen. Berucht vanwege steile afgronden, zeer druk verkeer op een krappe tweebaansweg en grote kans op hevige sneeuwbuien tijdens de winter. We stijgen geleidelijk aan maar het is weer flink wennen na een week slechts over de vlakke weg langs de kustlijn te hebben gefietst. Op een bepaald moment gaan we dan echt serieus omhoog en moeten we alles uit de kast halen om ons een weg omhoog te beuken. Gelukkig is het een doordeweekse dag en valt het op zich nog wel mee met de drukte van het verkeer. Bij het naderen van de avond neemt de dag plots een ietwat vervelende wending. Reeds tweemaal wordt ik bijna van de weg gereden door idiote grappenmakers. Ze komen keihard op me afrijden en raken me net niet, maar ik raak wel van de weg af en moet goed opletten dat ik niet een ravijn inflikker. Ik raak zo geïrriteerd dat ik in een waas een steen oppak en me voorneem om bij de volgende idioot die me zoiets flikt een steen tegen z’n koekblik te smijten. Gelukkig kom ik onmiddellijk tot inkeer en realiseer me dat dat toch wel een belachelijk slecht plan is. Ik gooi de steen weg en kom tot het inzicht dat ik beter tot tien kan tellen en het voorval snel vergeten. Eventjes later komt er weer een auto op me afrijden en ik verlies het eventjes helemaal. Ik vergeet tot tien te tellen en in plaats daarvan lanceer ik een flinke fluim richting de bestuurder. Helaas voor de bestuurder, en voor mij zo zou later blijken, had hij zijn raampje open.. Ik kom onmiddellijk tot het besef dat ik toch beter tot tien had kunnen tellen. Het is weliswaar geen steen maar toch. Na enige tellen komt dezelfde auto met een noodgang voorbijgereden en parkeert ‘m recht voor m’n neus. Er komt een kerel uitgestapt met een gezicht rood van woede en bloeddoorlopen ogen. Ik stap af en stel me in op het incasseren van een paar rake klappen. Meneer loopt echter richting de kofferbak en ik vrees het ergste; misschien is hij van een beruchte familie en knalt hij me met een dubbelloops jachtgeweer overhoop om z’n eer te verdedigen. Ietwat opgelucht ben ik wanneer ik zie dat hij een ferme stok tevoorschijn tovert. Ik probeer in het Farsi m’n excuses aan te bieden; “babakshid babakshid!!!”. Helaas heeft dat weinig zin en ik krijg een paar rake klappen voornamelijk op m’n dijbeen. Na mij kort te hebben afgeranseld loopt hij naar m’n fiets en begint daar flink op los te meppen. Vervolgens komt hij mijn kant weer op maar wordt nu tegengehouden door z’n vriend en een aantal passanten die hun auto’s aan de zijkant van de weg hebben gezet en mij proberen te helpen. M’n aggressor probeert me nog een keer te raken maar wordt gelukkig tegengehouden door een aantal stevige kerels. Uiteindelijk gaat hij er in een noodgang in z’n auto vandoor. Ik sta nog flink te shaken van de schok wanneer mensen zich om me heen verzamelen en me gerust proberen te stellen. Ik ben op dat moment alleen maar geïnteresseerd in de toestand van m’n fiets. Gelukkig valt het allemaal wel mee. Een paar schrammen en m’n schakelsysteem heeft een flinke oplawaai gekregen. Eventjes verderop is er een restaurantje en ik wordt verzocht om daar even te zitten om bij te komen en de ambulance af te wachten die onze kant opkomt. Ik vind dat een beetje overbodig maar misschien wel een goed idee om even een theetje te drinken voor de schrik. Inmiddels arriveert er een ambulance en twee ambulancebroeders komen op me af en beginnen spontaan overal te voelen en te knijpen. Ik probeer ze duidelijk te maken dat het allemaal wel meevalt. “I only have some sore spots on my leg” waarop ik vervolgens in m’n nek wordt geknepen en gevraagd wordt of dat pijn doet. “Yes, that hurts, so what?”. De ambulancebroeder lacht, ik moet een papiertje ondertekenen en ze scheuren er weer vandoor. Op weg naar een volgend slachtoffer dat even goed in z’n nek geknepen moet worden om er weer helemaal bovenop te komen.

Shaun is inmiddels ook gearriveerd. Hij lag ietsje voor op mij en een vriendelijke passant heeft ‘m van de weg geplukt en terug naar beneden gestuurd. We babbelen met wat mensen en uiteindelijk weten we een slaapplekje te regelen in een pension in aanbouw bij een nabijgelegen restaurant. Nadat we wat hebben gegeten staat opeens de vriend van m’n agressor voor m’n neus. Of ik even mee naar buiten wil komen. Ik ben uiteraard behoorlijk argwanend en vertrouw het niet onmiddellijk. Hij vertelt me dat z’n vriend buiten staat te wachten om z’n excuses aan te bieden. Hij is aangehouden door de politie (iemand heeft z’n kenteken doorgegeven) ze hebben z’n auto geconfisceerd en hij kan rekenen op een fikse straf. Hij verzoekt me om alsjeblieft de klacht in te trekken zodat hij niet in de problemen komt met de justitie. Ik ga hier onmiddellijk mee akkoord. Ik kan dan wel m’n poot stijf houden en zorgen dat hij z’n verdiende straf krijgt, maar ik vind het geen fijn idee dat we straks moeten uitkijken voor een aantal rancuneuze vrienden/familileden. Uiteindelijk ga ik met ze mee naar het politiebureau. Het bureau zit vol met agenten en ten overstaan van de gehele kliek moeten we handjes schudden en een elkaar een hug geven. Ik had verwacht dat de snorrenclub in lachen zou uitbarsten maar ze kijken me aan met bloedserieuze koppen. Ik mag weer een papiertje ondertekenen en voila, vergeven en (nog niet) vergeten. Ach, zo raak je nog eens aan een apart verhaal..

De volgende ochtend zou blijken dat het klimwerk van de dag eerder in het niets valt in vergelijking met wat ons de dag erop te wachten zou staan. De ganse dag gaat het vrijwel loodrecht omhoog en meer dan 7km per uur halen we er niet uit. Tegen het einde van de dag zijn we naarstig op zoek naar een geschikte slaapplek. Goedkope hotelletjes onderweg zijn non-existent en buiten slapen is gelet op de vrieskou niet echt een realistische optie. Het is al donker wanneer we bij een kluitje winkels en een Rode Kruis post aankomen (in het Midden Oosten de Red Crescent). We besluiten om de gok te wagen en bij het Rode Kruis aan te kloppen om te kijken of zij misschien een plekje voor ons hebben. We worden warm onthaald en van thee en koekjes voorzien. Eventjes later worden we meegenomen naar een nabijgelegen appartement en krijgen een riante slaapplek toegewezen gekregen. Onze kleren worden gewassen en eventjes later wordt warm eten geserveerd. We slapen als koningen. Reizen in Iran is so easy..

Ontbijt op bed en schone kleren; we zijn klaar voor 15km beukwerk en vervolgens 100km naar beneden rollen tot Teheran. De uitzichten onderweg zijn spectaculair maar we kunnen met al het drukke verkeer weinig wegdromen. Eenmaal Teheran naderende zien we letterlijk en figuurlijk het onheil hangen. Een dikke bruine smoglaag die de bergen opslokt en als een sluier de foeilelijke bruid Teheran bedekt. We zitten vanwege het aanvragen van onze visumverlenginen minimaal een week vast in deze onmenselijke stad. Gelukkig hebben we een puik plekkie gevonden waar we ons gehele verblijf terecht kunnen. Aangenaam gezelschap maakt veel goed wanneer je een week met de bruin gesluierde bruid moet overleven.

Ons verblijf in Teheran bestaat vooral uit veel slapen, films kijken en theetjes drinken met de locals. Rustig wachten totdat we onze verlengingen binnen hebben. Achteraf gezien hadden we dit beter in Isfahan kunnen doen waar het naar horen zeggen veel sneller gaat en een aangenamere stad is om te vertoeven.

Na onze visumverlengingen binnen te hebben zetten we de tocht voort richting Qom. Deze stad staat bekend als de meest heilige van Iran en het wemelt er dan ook van de mullah’s en andere baardliefhebbers. Voordat we ons in de heiligheid mogen onderdompelen moeten we wel eerst een martelaarsdood sterven op de zesbaans snelweg rondom Teheran. Vooral het invoegen is rampzalig. Je kunt net zo goed je ogen dicht doen en op goed geluk doorbeuken. De stroom auto’s is onophoudelijk en doordat je vele malen langzamer gaat dan een auto kun je er niet met voldoende vaart doorheen komen. Uiteindelijk rijden we toch goed en wel Teheran uit. Die zeventig maagden in het hiernamaals moeten het nog maar even zonder ons doen.

We besluiten het fietsverbod voor de snelweg te negeren en fietsen met een big smile over een perfect wegdek. De politie interesseert het allemaal geen moer. In Iran heb je op de meeste trajecten een oude weg lopen die op zich wel ok is maar met een ietwat gebrekkig onderhoud te kampen heeft, en dan loopt er vaak een nieuwe snelweg vlak langs. Op de snelweg zijn trucks over het algemeen niet toegestaan en da’s toch wel bijzonder prettig! Bovendien hebben we op de snelweg een ruimte strook en zodoende is er voldoende ruimte tussen ons en het gemotoriseerde verkeer. Ik kan alle fietsers dan ook aanraden om alle fietsverboden gewoon lekker te negeren.

Het fietsen gaat aanvankelijk heel lekker maar op een bepaald moment draait de wind, gaan we voornamelijk heuveltje op en begint het ook ietwat te spatteren (voor het eerst in Iran). Op zich is dat allemaal niet zo erg natuurlijk maar we hebben nog behoorlijk wat kilometers voor de boeg en zijn traditiegetrouw weer eens veel te laat op pad gegaan. Het is al ruim een uur donker wanneer we Qom eindelijk naderen. Ik ervaar pijnlijke steken in m’n rechterbeen en kom de laatste paar kilometer heel slecht vooruit. Shaun blijkt te kampen met een zeer pijnlijke knie die voor het eerst sinds onze trip begint op te spelen. Hij heeft ooit tijdens een eerdere fietstocht z’n knie geforceerd en sindsdien moet hij oppassen dat hij niet teveel hooi op z’n vork neemt.

Voor Qom hebben we via couchsurfing een adresje weten te regelen. Een vriendelijke meid die samenwoont met haar schoonmoeder en schoonzus. We krijgen een hele kelder tot onze beschikking met overal dikke zachte kussens en, waar Maarten pas echt blij van wordt, een loeder van een boekenkast met een grote hoeveelheid aan Engelse literatuur en honderden National Geographics. De zoon des huizes heeft o.a. filosofie gestudeerd en al z’n boeken achtergelaten. Ons plan was om de volgende ochtend verder te trekken maar bij het opstaan blijkt dat Shaun nog steeds een verschrikkelijke pijn heeft in z’n knie. We besluiten om er minimaal nog een nachtje aan vast te plakken. De vrouwenclub doet haar best om ons zo goed mogelijk te verzorgen en drukt ons op het hart dat we zo lang mogen blijven als we willen. Tweemaal daags wordt er een maaltijd naar beneden gebracht en voor het avondmaal schuiven we gezellig aan. Als er niet voor ons gekookt wordt dan wordt er wel iets voor ons gebreid. Aan het einde van ons verblijf krijgen we een gebreide mobielhoes, een gebreide brillenhoes en ieder een paar gebreide mouwen mee voor als we het koud krijgen op de fiets.

Het zal wel weer even afkicken worden na alle comfort die we genieten. Met name het eten was voortreffelijk. In Iran is het culinaire aanbod ietwat miserabel. Wanneer men thuis eet kan het eten zalig zijn en kom je interessante combinaties tegen. Wat dacht je bijvoorbeeld van kip gevuld met walnoten en granaatappel (het kan ook tegen je werken en dat je als zeer geëerde gast een schapenkop krijgt voorgeschoteld). Buiten de deur eten is echter niet te doen. De keuze is beperkt tot kebab en smakeloze fast food. In de zuidelijke provincies is er gelukkig enige Arabische en Indiase invloed en kun je op straat ook falafel en samosa’s krijgen.

Je zou zeggen dat de leden van de vrouwenclub zeer modern en progressief zijn om zomaar twee vreemde snuiters in huis te nemen. Ik ben er nog steeds niet helemaal uit. Het is sowieso vrij gangbaar voor Iraniërs om vreemdelingen thuis uit te nodigen. Minder gangbaar is het om als vrouw een man uit te nodigen (laat staan twee daarvan) en het is vrijwel ondenkbaar dat vrouwen dat op eigen houtje ondernemen wanneer er geen mannelijk familielid aanwezig is. Nu moet ik er wel bij vermelden dat de schoonmoeder uit Duitsland afkomstig is en sinds jaar en dag in Qom woonachtig en haar dochter naar mijn weten in Engeland is geboren. Aan de andere kant ben ik weinig Iraniërs tegengekomen die zo religieus zijn als zij. We hebben een flink aantal verhitte religieus/politieke discussies waarbij vooral de schoonmoeder, in mijn ogen, zeer controversiële en verwerpelijke standpunten inneemt die me af en toe flink ongemakkelijk laten voelen. Het heeft onder andere iets te maken met een landgenoot van de schoonmoeder. Die ene met dat akelige snorretje.

Adolf Hitler. Wat hebben Iraniërs toch in godesnaam met Adolf Hitler? Ik heb het meerdere malen meegemaakt dat men zich openlijk adolaat uitlaat over Hitler; “He was a man with great leadership skills and truly knew how to govern a country! I know he did some bad little things but still..” of “He hated Jews and so do I!”. Ik sta dan niet met een of andere halve gare te praten maar met iemand die me zojuist getrakteerd heeft op een theetje en me als gast zou willen uitnodigen omdat hij graag zorg draagt voor zijn medemens. Veel Iraniërs zien vanwege hun Arische afkomst (ze roemen zich erop nageslacht te zijn van de uit Noord India afkomstige “superieure” Ariërs waar uiteindelijk ook de eerste Europese beschavingen uit zijn voortgekomen, zo luidt de theorie althans) een verband tussen hen en Hitler en prijzen hem om zijn daadkrachtig overkomen. Ik hoop maar dat het uit onwetendheid voortkomt en dat ze niet echt een goed beeld hebben van waar ze het over hebben. ‘ISRAEL, OUR MUTUAL ENEMY’ zo kwamen we het onderweg tegen op een billboard. Tsja, als je het zo krijgt ingepeperd. Niet dat het nu per se onze wederzijdse vriend is maar toch..

Ons verblijf in Qom valt grofweg samen met de meest heilige periode van het jaar voor de Sjiieten, namelijk die van de asjoera. Tijdens de asjoera wordt gerouwd om de dood van hun Imam Hoessein die vele eeuwen geleden nabij Kerbala is afgeslacht. Overdag bezoeken ze de moskee en de avond wordt afgesloten met emotionele verhalen over de slachtpartij. We hebben het meegemaakt dat een zaal vol mannen plots in huilen uitbarstte bij de zoveelste herhaling van het verhaal. De gelovigen herbeleven in de verhalen het drama over en over. Op straat zie je grote optochten waarbij mannen door middel van zelfkastijding symbolisch het lijden van Imam Hoessein met zich meedragen. Ze slaan zich in een opzwepend ritme op hun borst, bewerken zich lichtjes met kettingen en dragen grote en loeizware tabernakels met zich mee. In Libanon en Irak komt het nog voor dat er messen worden gebruikt en er veel bloed vloeit. Sinds de Islamitische revolutie is dit in Iran echter verboden. Geen idee waarom. Ach, de hele dag een ketting op je rug laten neerkomen zorgt ook wel voor een stukje lijden mee geloof ik.

Uiteindelijk verlaten we Qom pas na een kleine week. Shaun is nog steeds niet helemaal de oude en we moeten maar kijken hoe het onderweg zal gaan. Het is belangrijk om zeer te voorzichtig te zijn en de boel niet te forceren. We hebben immers nog duizenden kilometers te gaan en dan is het natuurlijk zaak dat je in een tip top conditie bent. Vanuit Qom is ons plan om binnen 2 a 3 dagen Isfahan te bereiken. We brengen onze nacht buiten door, zoals gebruikelijk weer eens onder een snelweg tunnel. In Qom hebben we van een vriend een aantal slaappillen gekregen en die komen nu toch wel bijzonder goed van pas. De volgende ochtend staan we vroeg op om er die dag zoveel mogelijk kilometers uit te halen. Shaun gaat zeer langzaam vooruit. Hij heeft nog steeds enorme pijn en we vragen ons af of we misschien niet een bus moeten aanhouden om in Isfahan te geraken. Uiteindelijk komt het antwoord van bovenaf. Bovenaf als in de bestuurder van een grote truck die langzaam naast me komt rijden. Ik kijk omhoog en vraag me af wat die knakker van me wilt. Om de haverklap komt er wel iemand naast je rijden om te vragen waar je vandaan komt, een aantal voor mij onbekende Nederlandse voetballers opnoemt etc. Bijzonder irritant omdat ze het verkeer ophouden en je uit je concentratie raakt. Ditmaal echter geen vragen, alleen een gebaar dat ik in de cabine kan zitten en de fiets achterin de truck. Ik probeer hem duidelijk te maken dat ik geen interesse heb. Hetzelfde moment besef ik me dat het eigenlijk wel ideaal zou zijn voor Shaun als we een lift zouden krijgen naar Isfahan. Ik maak de bestuurder duidelijk dat hij zijn truck aan de kant moet zetten. Meneer gaat helaas niet naar Isfahan maar naar het verderop gelegen Yazd, de stad die we na Isfahan wilden aandoen. We besluiten om de lift toch maar te accepteren. Fietsen achterin, wij in de cabine en volle vaart vooruit. De trucker blijkt een Azeri te zijn en we wisselen een paar woordjes Turks uit. Onderweg rookt meneer een beetje opium om gefocused te blijven op de weg en een paar uurtjes later staan we in de karakteristieke woestijnstad Yazd.

We verblijven enkele dagen bij onze couchsurf host in Yazd. Het is een fijn en rustig stadje om lekker doorheen te dolen. Nauwe steegjes, mooie binnenhofjes, het doet me bij vlagen een beetje denken aan sommige buurtjes in Marrakech. Het is voor ons ook voor het eerst in Iran dat we andere reizigers tegenkomen. De sterke temperatuurwisselingen maken me een beetje van streek. Overdag met het zonnetje kan het oplopen tot 20c en ‘s nachts zit het tegen het vriespunt aan.

De autoriteiten in Yazd schijnen nogal streng te zijn. Zo heb ik me laten vertellen dat onlangs bij een lokale couchsurfer een computer in beslag is genomen en meneer mee moest naar het bureau waar hij twee dagen is vastgehouden en er fysiek geweld tegen hem is gebruikt. De idealogie achter couchsurfing, het ontwikkelen van een wereldwijd gastvrijdheidsnetwerk waar mensen bij locals kunnen verblijven, is niet echt populair bij de autoriteiten die juist de omgang tussen locals en toeristen nauwgezet in de gaten wensen te houden. Vele Iraniërs hebben hier gelukkig lak aan en gaan gewoon door met het uitnodigen van reizigers en zijn bijzonder nieuwsgierig naar nieuws van buitenaf. Voor een reiziger is het enorm waardevol om bij iemand thuis te kunnen verblijven om een beeld te krijgen van hoe mensen leven en ideeën en opinies uit te wisselen. Wij hebben gelukkig niets naars meegemaakt met de autoriteiten. De politie heeft ons lekker met rust gelaten en is behulpzaam geweest bij het vragen naar de weg. We hebben slechts eenmaal een beetje heibel gehad toen we de weg kwijt waren en stilstonden voor wat een gevangenis bleek te zijn. Wisten wij veel. Onmiddellijk kwam er een kerel in burgerkleding op ons af die tegen ons begon te schreeuwen en heftig begon te gebaren dat we op moesten hoepelen en wat al niet meer. Mooi was om te zien hoe passanten zich er mee begonnen te bemoeien en de kerel tot bedaren probeerden te brengen. Uiteindelijk heeft iemand zich over ons ontfermd en is met z’n auto voor ons uitgereden om ons naar het juiste adres te brengen. We beseffen ons uiteraard heel goed dat we met een bijzonder repressief regime te maken hebben en er heel veel onschuldige mensen vastzitten. Wij hebben niemand gesproken die iets goeds kon zeggen over Ahmadinejad en z’n schurkenbende. De meeste jongeren zijn niet alleen klaar met hun president maar ook met de Ayatollah en de geestelijke hypocrisie die als een waas rondom z’n heerschappij hangt. De hunkering naar een transparante democratie is groot en ik merk dat veel mensen de wanhoop nabij zijn. Ze worden mondiger en zijn bereidt om meer actie te durven ondernemen zoals eerder al bleek toen duizenden mensen de straat opgingen om tegen Ahmadinejad te demonstreren. De demonstraties werden bloedig neergeslagen door met name de Basji, de brute paramilitairen, maar ook de bevolking heeft haar tanden laten zien en duidelijk gemaakt dat ze het kotsbeu zijn. Respect!

Na enige dagen hebben we Yazd wel gezien. We maken nog een uitstapje naar een in de woestijn gelegen Zoroastrische vuurtempel waar aanbidders van de profeet Zarathustra zich terugtrekken om te bidden bij het vuur (ze hebben een enorm respect voor vuur omdat het in hun ogen symbool staat voor Ahura Mazda, hun God). De vuurtempel is gesitueerd tegen een bergwand en het levert dan ook schitterende vergezichten op van de eindeloze woestijn.

We besluiten om ook nog eventjes een uitstapje te maken naar Isfahan. Al liftende komen we een paar uurtjes later aan in wat toch wel de mooiste stad van Iran is. Het is er vrij groen, je kunt er fijn wandelen (iets wat je in Teheran bijvoorbeeld echt niet moet proberen) en natuurlijk heb je er een aantal moskeeën en paleizen die zo ongelooflijk mooi versierd zijn met complexe mozaïeken en fabuleuze wandschilderingen. Het is helemaal bijzonder dat je vrijwel alles voor jezelf hebt. Geen grote groepen toeristen die de boel verzieken met hun luid gekwek. Neen, je staat daar gewoon rustig in je eentje te genieten. Totdat er een bemoeizuchtige mullah met je wil kwekken over de Islam. Daar heb ik inmiddels m’n portie wel van gehad..

Inmiddels moeten we toch wel opschieten met het verlaten van Iran. We hebben nog enkele dagen te gaan totdat ons visum verloopt. Vanuit Isfahan gaat het weer terug naar Yazd waar we onze fietsen hebben achtergelaten. Helaas zijn we door de tijdsdruk genoodzaakt om een bus te nemen naar Bandar Abbas vanwaar we de ferry zullen nemen naar Sharjah (Dubai, UAE). Daarnaast heeft Shaun nog steeds last van z’n knie dus is het sowieso verstandig om voorlopig even niet te fietsen.

Aangekomen in Bandar Abbas voelt het alsof we weer in hartje zomer zitten. Het is nog vroeg maar toch al zo’n 18c en het zien van zoveel groen om me heen maakt me blij. Ik heb het wel even gehad met de dorre woestenij. De stad ademt een Arabische sfeer. Veel eetstalletjes op straat, overal luide muziek en veel mensen die gehurkt op straat zitten zoals ik ze overal elders in de Arabische wereld en in India heb zien doen. We hebben wederom voor een paar nachtjes een couchsurf adresje weten te regelen. Onze vriend Mahyar uit Teheran komt ook over en we besluiten om het nabijgelegen eilandje Hormoz te bezoeken waar we een nachtje op het strand doorbrengen. Het is er heerlijk rustig en schoon. We brengen de dagen door met het zoeken naar mooie schelpen en duiken af en toe de zee in die uitstekend op temperatuur is. In de verte zwemmen een aantal dolfijnen en ik besef hoezeer ik behoefte had aan een omgeving waar je niet continu staat te blaffen in smerige dieselwalmen, geen deprimerende betonbouw zover het oog reikt en geen mensenmassa’s die om je heen krioelen. Alleen het lege strand, de zee en een paar uitgelaten dolfijnen die af en toe door de lucht vliegen. Joepie!

We komen in de middag terug van ons eilandje en een paar uur later zitten we dan eindelijk op de boot naar Sharjah. Na een nachtje varen en bijzonder ongemakkelijk geslapen te hebben komen we dan eindelijk in de UAE aan. We worden in een klein gebouwtje gepropt in afwachting van de paspoortcontrole. Eerst de vrouwen, daarna de twee bleekscheten en twee spleetogen en vervolgens de rest van het manvolk. Ik krijg een visum voor dertig dagen, loop alvast naar buiten en verwacht Shaun enkele seconden later te zien. Het duurt langer dan verwacht en ik ga maar weer even terug naar binnen om te checken wat er gaande is. Shaun’s paspoort is in bezit genomen en hij moet wachten. We hebben geen idee wat er aan de hand is. Uiteindelijk mag Shaun de UAE niet binnenkomen omdat hij een visum nodig heeft. Shaun is pissig op mij omdat ik hem de informatie heb doorgegeven dat er geen visum nodig is voor Canadezen. Ik snap er niets van. Heb ik dan echt zo’n blunder gemaakt?! De dienstdoende ambtenaar vertelt ons dat Shaun slechts kan binnenkomen op een business visum en er een bedrijf garant voor hem moet staan. Mijn vriend in Dubai, Shavkat, werkt voor een zeer vermogend bedrijf en ik bel hem op om te vragen of hij ons verder kan helpen. Shavkat kan ons helpen maar het zal wel enige tijd duren eer dat het visum klaar is. Waarschijnlijk pas tegen de avond en dan is het voor ons reeds te laat. Shaun wordt uiteindelijk afgevoerd, terug naar het schip waarmee we gekomen zijn. Ik stap op de fiets richting Dubai om m’n best te doen voor Shaun. Eenmaal achter internet te zijn gekropen kom ik erachter dat Canada ruzie heeft met de UAE en er twee dagen voor onze aankomst een visumplicht voor Canadazen is ingesteld. Al onze plannen lopen hierdoor geheel in de soep. Uiteindelijk weten we het visum voor elkaar te krijgen maar voor Shaun is het helaas te laat. Hij is reeds met het schip onderweg terug naar Bandar Abbas. Ik maak me ernstige zorgen wat er met hem zal gebeuren bij aankomst. Hij heeft immers ook geen geldig visum meer voor Iran. Gelukkig kan hij ter plekke een soort van on-arrival visum regelen. Iets wat doorgaans zeker niet mogelijk is. Hij mag echter niet met het schip terugkeren en dient zodoende een vlucht te boeken van Bandar Abbas naar Dubai. Helaas is het business visum voor de UAE slechts voor twee weken en Shaun moet naast het aanvragen van een Indiaas visum (wat ongeveer 2 weken in beslag neemt) ook nog eens een nieuw Canadees paspoort aanvragen omdat z’n visumpagina’s op zijn. Lastige situatie! We zijn nog aan het kijken wat Shaun nu het beste kan doen. Uiteindelijk moet de trip weer worden voortgezet in Mumbai. Mijn visum voor India is hopelijk over een paar dagen klaar. Ik vlieg dan alleen naar Mumbai waar ik een rendez-vous heb met m’n senorita en enige tijd later Shaun hoop te verwelkomen. Gotta keep them wheels rollin’………………

Maarten

ps. en ja hoor, je mag gewoon lachen naar een Perzische schone.. alleen wel even uitkijken dat haar echtgenoot, broer of vader er niet naast loopt want dat kan nogal wat heibel opleveren